از دست دادن صدا می تواند ناامید کننده و ناخوشایند باشد و عوامل مختلفی در بروز آن نقش داشته باشند. مهم است که با یک متخصص حلق و حنجره و یا یک آسیب شناس گفتار و زبان برای ارزیابی و راهنمایی مناسب متناسب با وضعیت خاص خود مشورت کنید.
از دست دادن صدا که به نام های دیسفونی یا آفونیا نیز شناخته می شود، می تواند دلایل مختلفی داشته باشد. در اینجا برخی از عوامل رایجی که می توانند در این وضعیت نقش داشته باشند آورده شده است:
استفاده بیش از حد یا فشار صوتی: بلند صحبت کردن، جیغ زدن، آواز خواندن یا صحبت کردن بیش از حد می تواند تارهای صوتی را تحت فشار قرار دهد و منجر به از دست دادن موقت صدا شود.
التهاب یا عفونت: شرایطی مانند لارنژیت، که التهاب تارهای صوتی است که اغلب در اثر عفونت های ویروسی یا باکتریایی ایجاد می شود، می تواند منجر به از دست دادن صدا شود. سایر عفونت های تنفسی مانند سرماخوردگی یا برونشیت نیز می توانند بر صدا تأثیر بگذارند.
ندول ها یا پولیپ های تارهای صوتی: این ها توده های غیرسرطانی هستند که به دلیل سوء استفاده مزمن یا استفاده بیش از حد روی تارهای صوتی ایجاد می شوند. آنها می توانند باعث گرفتگی صدا و اختلالات صدا شوند.
سایر دلایل از دست دادن صدا
رفلاکس اسید: بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) می تواند باعث برگشت اسید معده به حلق شود، تارهای صوتی را تحریک کرده و در نتیجه مشکلات صوتی را ایجاد کند.
اختلالات عصبی: شرایطی مانند بیماری پارکینسون، سکته مغزی یا فلج تارهای صوتی می تواند بر حرکت و هماهنگی تارهای صوتی تأثیر بگذارد و منجر به اختلالات یا تغییر صدا شود.
ناهنجاری های ساختاری: نقایص مادرزادی، ضایعات تارهای صوتی، یا ناهنجاری های گلو یا حنجره می توانند بر عملکرد تارهای صوتی تأثیر بگذارند و باعث از دست دادن صدا شوند.
عوامل روانی: استرس عاطفی، اضطراب یا شرایط روانی مانند نارسایی تنش عضلانی می تواند بر صدا تأثیر بگذارد و منجر به از دست دادن یا تغییر صدا شود.
داروها: برخی از داروها، مانند آنتی هیستامین ها یا برخی از داروهای فشار خون، می توانند عوارض جانبی داشته باشند که بر صدا تأثیر می گذارد.
روشهای درمان
درمان از دست دادن صدا به علت زمینه ای بستگی دارد. مهم ترین راهکارهای درمانی عبارتند از :
استراحت و بهداشت صدا: اگر این وضعیت به دلیل استفاده بیش از حد یا فشار صدا باشد، استراحت دادن به صدا و رعایت بهداشت صدا می تواند موثر باشد. این شامل پرهیز از صحبت کردن زیاد، زمزمه کردن، یا فریاد زدن، هیدراته ماندن و پرهیز از عوامل تحریک کننده مانند دود یا محیط های خشک است.
داروها: اگر علت این عارضه مربوط به التهاب یا عفونت باشد، مانند التهاب حنجره، متخصص مراقبت های بهداشتی ممکن است داروهایی مانند آنتی بیوتیک ها (در صورت وجود عفونت باکتریایی) یا داروهای ضد التهابی را برای کاهش تورم و کمک به بازیابی صدا تجویز کند.
صدا درمانی: در مواردی که از دست دادن صدا به دلیل ندول های تارهای صوتی، پولیپ ها یا سوء استفاده از صدا باشد، صوت درمانی توسط متخصص گفتاردرمانی (SLP) می تواند مفید باشد. صدا درمانی با هدف بهبود تکنیک صوتی، کاهش فشار روی تارهای صوتی و ترویج عادات صوتی سالم است.
مداخله جراحی: در برخی موارد، در صورت وجود ناهنجاری‌های ساختاری، ضایعات تارهای صوتی، ندول‌ها یا پولیپ‌های شدید تارهای صوتی که به درمان‌های محافظه‌کارانه پاسخ نمی‌دهند، ممکن است مداخله جراحی ضروری باشد. روش های جراحی می تواند شامل میکروجراحی تارهای صوتی، لیزر درمانی یا برداشتن توده های غیر طبیعی باشد.
درمان بیماری های زمینه ای: اگر از دست دادن صدا ثانویه به یک بیماری زمینه ای مانند رفلاکس اسید یا اختلالات عصبی باشد، درمان بیماری زمینه ای می تواند به کاهش مشکلات صوتی کمک کند. این ممکن است شامل اصلاح شیوه زندگی، دارو یا سایر درمان های تخصصی باشد.
حمایت روان‌شناختی: اگر از دست دادن صدا با عوامل روان‌شناختی مانند استرس یا اضطراب همراه باشد، مشاوره یا درمان ممکن است برای رسیدگی به علل روان‌شناختی زمینه‌ای و ارائه راهبردهای مقابله‌ای توصیه شود.
مهم است که به یاد داشته باشید که گزینه های درمانی بسته به فرد و علت خاص از دست دادن صدا می تواند متفاوت باشد. توصیه می شود با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مانند یک متخصص گوش و حلق و بینی (متخصص گوش، حلق و بینی) یا یک متخصص گفتاردرمانی برای ارزیابی مناسب و تعیین مناسب ترین برنامه درمانی برای وضعیت خاص خود مشورت کنید.
بیشتر بخوانید :
